آموزش زبان فارسی به غیرفارسی زبانان با روش ارتباطی

هدف این تحقیق ارزیابی تاثیر تدریس فارسی به خارجیان با روش ارتباطی می باشدو برای نیل به این هدف ، دو روش تدریس (ارتباطی و غیرارتباطی) با هم مقایسه ردید. دو کلاس 11 تا 15 نفره با سطح متوسط بسندگی از میان دانشجویان خارجی دانشگاه امام خمینی قزوین به صورت اتفاقی انتخاب گردیدند. گروه شاهد این تحقیق با 15 دانشجو به روش غیرارتباطی و گروه آزمایش با 11 دانشجو به روش ارتباطی تدریس گردید. اطلاعات مورد نیاز این تحقیق با اجرای دو آزمون جداگانه از دانشجویان خارجی حاصل گردید. الف ) با اجرای پیش آزمون سطح بسندگی این دو گروه تعیین شد. ب ) بعد از اتمام دوره ی تدریس با روش ارتباطی، میزان پیشرفت این دو گروه با انجام پس آزمون مشخص شد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات حاصل از آزمون بسندگی و آزمون پیشرفت و میزان تاثیرپذیری روش ارتباطی بر پیشرفت دانشجویان از آزمون تی استفاده شد. مقصود از اجرای آزمون تی پی بردن این نکته بوده است که آیا اختلاف بین میانگین نمرات دانشجویان گروه شاهد و گروه آزمایش از نظر آماری معنی دار هست یا خیر. تجزیه و تحلیل آماری نشان داد که بین نمرات دانشجویان چه به آنها با روش ارتباطی و چه با روش غیرارتباطی تدریس شود از نظر آماری اختلاف معنی داری وجود ندارد. یعنی این اختلاف چندان چشمگیر نیست که بتوان فرضیه صفر را رد کرد و بر تاثیر یک روش خاص آموزشی بر پیشرفت قابل ملاحظه دانشجویان صحه گذاشت .